Bir El Öpülmesi Eksik Bu Bayram
Bayram geliyor…
İçimde eskiye dair bir sızı, bir özlem. Çocukluğumun bayram sabahları gözümün önünde. O zamanlar her şey ne kadar anlamlıydı… Annem sabah erkenden kalkar, mis gibi kokular sarardı evi. Babam sessizce hazırlanır, Bayram namazı sonrası biz çocuklar heyecanla beklerdik. En güzel kıyafetlerimizi giyer, büyüklerimizin elini öper, dualar alırdık.Akraba ziyaretleri günlerce sürerdi ...
Kurban Bayramı sadece bir farz ibadet değil;
O, aynı zamanda bir araya gelmenin, küslerin barışmasının, büyüklerin hatırlanmasının, küçüklerin sevindirilmesinin adıydı.
Şimdi Almanya’da, o bayramlar çok uzak gibi.
Giderek daha az kapı çalınıyor. Ziyaretler azaldı. Gençler yoğun, büyükler sessiz. Herkes kendi dünyasına çekilmiş gibi.
Ama bayram böyle olmamalıydı.
Ziyaretin yerini mesajlar aldı, sesli gülüşmelerin yerini sessizlik.
Halbuki bir kapı çalmak, bir el öpmek…
Bazen birinin bütün yıl boyunca beklediği tek mutluluk oluyor.
Gurbet, bunu daha da derinden hissettiriyor insana. Bayram sabahı iş var, okul var, tatil planı var…
Ama ya kalpler? Unuttuk mu onları ?
Bu bayram belki de sadece mesaj atmak yerine arayalım, yakındaysak gidelim.
Unutmayalım; bügun bizi büyük olarak hatırlamayan küçükler, yarın büyük olduklarında hatırlanmayacak.
Bayram, sadece kesilen kurban değil…
Bayram, kalpleri yumuşatma, gönülleri ısıtma vaktidir.
Öznur Yücetaş Uysal
