Tanrı sıkılmıştı. Tanrının hikâyesi de evrenin hikâyesiyle başlar aslında. Çünkü öylece olmakla olmuş olunmaz. “Ol” demek bir nevi olmanın ötesine geçmektir. Yani Hegel’in bahsettiği “İnsan olumsuzlayan eylemdir,” fikri bir bakıma Tanrı için de geçerlidir. Olumsuzlamak, olmadığın olurken, olmadığını değiştirmek. Ama her ne olursa olsun aslında oluş, her şeyin “olduğu kadar” olmasıdır. Evet ben o eski ben değilim ancak Tanrı da o eski Tanrı değil. Tanrı yalnız, yalın ve ulaşılmaz. Ben de yalnızım. Ben Tanrının yalnızlığının bir senaryosuyum. Onun kötü bir kopyasıyım. “Ben tektim, bilinmek istedim.” Evet, Tanrı sıkılmıştı.
